REKLAMA

Uprawa kukurydzy – wymagania środowiskowe

Redakcja - Uprawa
05.04.2020
Lubię to
Lubię to
0
Super
Super
0
Haha
Haha
0
Smutny
Smutny
0
Szok
Szok
0
Zły
Zły
0
chat-icon 0

Kukurydza nie jest rośliną typową dla klimatu umiarkowanego, jaki panuje w Polsce. Chociaż ostatnio to różnie bywa, ponieważ można zauważyć zaskakujące zmiany w naszym klimacie – częste susze w miesiącach letnich.

REKLAMA

Kukurydza nie jest rośliną typową dla klimatu umiarkowanego, jaki panuje w Polsce. Chociaż ostatnio to różnie bywa, ponieważ można zauważyć zaskakujące zmiany w naszym klimacie – częste susze w miesiącach letnich.

Wywodzi się z naturalnych siedlisk nizinnych klimatu subtropikalnego. Jest rośliną która posiada wysokie wymagania termiczne, wodne i potrzeby pokarmowe, przede wszystkim do pierwiastków warunkujących dużą wydajność fotosyntezy, m.in. azotu, fosforu i magnezu.

Warunki termiczne

Wymagania temperaturowe kukurydzy, zarówno w odniesieniu do temperatur minimalnych, jak i optymalnych, zmieniają się w okresie wegetacji.

Największe ujawniają się w okresie intensywnego wzrostu wegetatywnego rośliny i na początku rozwoju generatywnego, który trwa do początkowej fazy wzrostu ziarniaka. 

Minimum termiczne jest zmienne w kolejnych fazach rozwoju, lecz optimum występuje w okresie przed kwitnieniem i w fazie wzrostu ziarniaka – zbliża się do 30oC. 

Warto nadmienić, że kukurydza wyposażona w mechanizm metabolizmu węgla typu C4, potrzebuje wysokich temperatur do jego uruchomienia – powyżej 25 oC.

tabela

Generalnie w Polsce i innych krajach strefy umiarkowanej Europy przyjmuje się, że optymalna średnia temperatura dla wzrostu kukurydzy uprawianej na ziarno kształtuje się na poziomie 15,5oC, a uprawianej na kiszonkę – 13,5oC.

Ponadto roślina jest wrażliwa na przymrozki, zarówno po wschodach, jak i w trakcie dojrzewania, kiedy to najbardziej wrażliwym organem jest kolba.

Warunki wodne

Współczynnik parowania kukurydzy jest mniejszy niż dla klasycznych zbóż i wynosi około 368 dm3 na 1kg suchej masy.

Potrzeby wodne tej rośliny w okresie wegetacji mieszczą się w zakresie od 500 do 800 mm. Dla odmian średnio wczesnych jest to zakres 550 – 600 mm. Z kolei dla odmian wczesnych, które zbiera się na początku września wynoszą około 50 – 60 mm. Warto pamiętać, że mniejsze potrzeby wodne to z reguły mniejszy plon ziarna.

Zapotrzebowanie kukurydzy na wodę jest zmienne w całym okresie wegetacji – wyznacza się trzy okresy wrażliwości rośliny:


- narastającego zapotrzebowania na wodę (ujawnia się w stadium 6 liścia),


- stabilizacji na poziomie 8 – 9 mm * dzień-1 (od wyrzucania wiechy do dojrzałości wodnistej ziarniaka – BBCH 71),


- powolnego zmniejszania się potrzeb wodnych (do pojawienia się w ziarniaku stadium „czarnej plamki”.

Z analizy opracowań naukowych i obserwacji plantatorów wynika, że przed wyrzuceniem wiechy niedobory wodne widoczne wizualnie są przez 4 dni - przejawiające się zwijaniem liści – i prowadzą do utraty plonu ziarna na poziomie od 10 do 25%.

Stres wodny który trwa od stadium 8 liścia do stadium wyrzucania wiechy przez 20 dni może spowodować utratę 50% maksymalnego plonu.

Jeśli będzie utrzymywał się skrajny niedobór wody do czasu dojrzałości mlecznej, to istnieje duże prawdopodobieństwo, że straty w plonie pojawią się na poziomie 50% i więcej.

Z kolei w okresie dojrzewania straty plonu są znacznie mniejsze i kształtują się na poziomie 20 – 30%.

Warunki glebowe

W Polsce dominuje przekonanie, że kukurydza jest rośliną tolerancyjna na poziom żyzności gleby.

Takie podejście nie uwzględnia dwóch podstawowych czynników:


- mechanizmu wiązania CO2,


- skutku, jakim jest efektywne przetwarzanie energii słonecznej w biomasę (co uwarunkowane jest dobrym zaopatrzeniem roślin w okresie wegetacji w wodę i składniki mineralne.

Warto pamiętać, że „kukurydza w pełni swej wegetacji uruchamiając metabolizm węgla typu C4 podlega nie tylko stresowi wodnemu, lecz także żywieniowemu, wywołanemu głównie niedoborem potasu”.

Odpowiednimi stanowiskami dla kukurydzy, są gleby zasobne w potas. Mając takie stanowiska można uzyskać ¾ potencjału plonowania, bilansując zaledwie trzy składniki, a mianowicie: azot, fosfor i potas.

Z 2012 roku średnia krajowa na poziomie 5,4 t*ha-1 wskazywała na zakłócenie gospodarki azotem z powodu braku równowagi żywieniowej między azotem i potasem – warto bliżej się przyjrzeć temu problemowi, istnieje prawdopodobieństwo że do dnia dzisiejszego może występować dalszy brak równowagi.

(rup)

Lubię to
Lubię to
0
Super
Super
0
Haha
Haha
0
Smutny
Smutny
0
Szok
Szok
0
Zły
Zły
0
chat-icon 0

REKLAMA

Polecane

Komentarze (0)

Zaloguj się lub załóż konto, Twoja nazwa zostanie automatycznie przypisana do komentarza.

Zamieszczając komentarz akceptujesz regulamin


REKLAMA

Zobacz więcej

REKLAMA
REKLAMA
REKLAMA
REKLAMA
REKLAMA
REKLAMA
REKLAMA
REKLAMA